Gdy chrześcijaństwo stało się legalną religią w Cesarstwie Rzymskim w 313 roku, biskupi basenu Morza Śródziemnego zaczęli się spotykać na Soborach powszechnych czyli ekumenicznych dla rozwiązania ważnych problemów Kościoła. Pomiędzy 325 rokiem a 869 odbyło się osiem Soborów, z czego za powszechne, ekumeniczne uznaje się siedem, do drugiego soboru nicejskiego z 787 roku włącznie. VIII Sobór powszechny w Konstantynopolu z roku 869/870 jest bowiem uznawany przez Kościół rzymskokatolicki, ale nie przez Kościoły prawosławne.

Spośród tych siedmiu soborów, sześć podejmowało problemy dotyczące przede wszystkim chrystologii i trynitologii. Sobór konstantynopolitański I z 381 roku, bronił wiary w Osobę Ducha Świętego wobec herezji pneumatomachów/duchoburców. Pierwszy sobór w Nicei z 325 roku obronił prawdę wiary o prawdziwym bóstwie i, pośrednio, o prawdziwym człowieczeństwie Jezusa Chrystusa. Kolejne sobory, począwszy od soboru efeskiego zwołanego w 431 roku, zajmowały się problemem unii hipostatycznej, tzn. pytaniem o to, w jaki sposób natura boska łączy się z naturą ludzką w osobie Syna Bożego.

DOKUMENTY SOBORÓW POWSZECHNYCH